Sport z psem czy samemu?
Podczas prowadzonych przeze mnie szkoleń czy konsultacji często spotykam się z pytaniem, jak przyzwyczaić psa do wspólnej jazdy na rowerze, biegania, rolek czy innych sportów, które bez wątpienia sprawiają radość opiekunom, ale czy na pewno psom?
Jak nie postępować z psem?
Kiedyś razem z Bordo spacerowałem po Polu Mokotowskim. Przy ładnej pogodzie miejsce to tętni życiem. Niektórzy popijają piwko i piknikują na trawie, inni bardziej aktywnie spędzają czas. Była tam ekipa trenująca chodzenie na linach rozwieszonych między drzewami. Był też z nimi pies – średni kundelek. Biegał, węszył i eksplorował. Gdy zauważył nas z Bordo, podbiegł w naszą stronę. Bordo się wyprostował i zrobił kilka energicznych ruchów w jego stronę. Wtedy kundelek podkulił ogon i uciekł. Odwołałem Bordo, aby nie straszył kundelka. W tym samym czasie do tego podbiegły dwa inne psy z drugiej strony. Kundelek był przestraszony. Próbował odbiec, ale jeden z psów zabiegł mu drogę. Znalazł się jakby w potrzasku między tamtymi psami. Co robił opiekun? Był zajęty swoim zadaniem. Nie widział psa, bo był skupiony na swoim ćwiczeniu. W końcu kundelek warknął i szczeknął, aby zatrzymać natrętów. Wtedy opiekun przerwał trening i krzyknął nerwowo „Gonzo, co ty robisz!”. Nie dość, że na początku nie pomógł swojemu psu, gdy ten miał problem. Nie dał mu wsparcia, gdy tego potrzebował, to skarcił go krzyknięciem, gdy przestraszony w końcu oddalił od siebie dręczycieli. Uważam, że gdy zabieramy swojego w miejsca, gdzie mogą pojawiać się inne psy i ludzie, powinniśmy być na nim skoncentrowani i dbać o to, aby czuł się dobrze. Gdy trzeba, dali mu wsparcie. Gdy trzeba, zatrzymali go. Nie popieram takiej formy aktywności z psem, jaką widziałem tego dnia w parku. To samo tyczy się zabierania psa do plenerowych siłowni czy na mecz pingpongowy w parku.
Co z bieganiem z psem?
Lubię biegać, nie potrafię przeżyć tygodnia bez conajmniej dwóch treningów biegowych. Mając psa, próbowałem go ze sobą zabierać. Ale podczas biegania Bordo często się zatrzymywał, zbierał zapachy, musiał załatwić swoje sprawy. Ci, którzy biegają wiedzą jak to może wybijać z rytmu treningu. Dodatkowo, gdy ten miał potrzebę spotkania z innym psem, musiałem czasami przerwać trening, aby mu pomóc, dać wsparcie. Zmieniłem zatem nastawienie. Gdy idę biegać z psem – jest to spacer, a jak część dystansu uda mi się „przetruchtać”, to super. Ale wtedy priorytetem jest pies. Dystans też jest krótszy, bo kilkanaście kilometrów to dla Bordo zdecydowanie za dużo. Spacery biegowe z psem to u nas około 5 kilometrów. Natomiast, gdy chcę iść pobiegać dla siebie, pies zostaje w domu. Absolutnie nie oznacza to, że nie macie zabierać swoich psów na wspólne bieganie. Sam mieszkałem przez kilka lat z malamutką, która to uwielbiała i czuła się podczas 20 kilometrowych biegów jak ryba w wodzie. Ale nie każdemu psu musi to sprawiać frajdę. Dlatego warto zastanowić się czy nasz pies podczas biegania dobrze się czuje…
Podsumowując, nie ma jednoznacznej odpowiedzi, czy warto zabierać ze sobą psa na wspólny sport. Ale musimy zwracać uwagę jak nasz pies się czuje w tej sytuacji. Takie podejście pozwoli nam uniknąć wielu problemów z zachowaniem naszego psa.
Piotr Wojtków
Specjalista ds. behawiorystyki psów
Zobacz także:
Buty dla psa
książka pies i człowiek
pierwsze spotkanie z behawiorystą?
